|
 IZLOŽBE
Izlagao je na blizu 50 izložbi u Srbiji, kao i u inostranstvu (Italija, Grčka, Mađarska).
KONTAKT
vebsajt: www.damirsavic.com
imejl: damir.savic.art@gmail.com
KRITIKE
POETIKA TRAJANJA
Damir Savić je danas, može se reći, jedna od najmarkantnijih figura savremenog srpskog slikarstva. Rođen je u antičkom, a kasnije i svetom gradu na obali reke Save - Sirmiumu, Svetoj Dmitrovici, današnjoj Sremskoj Mitrovici, izvorištu i ishodištu viševekovne stvaralačke (rimski period) i duhovne energije (pozni antički i rani srednji vek). Svoja prva likovna iskustva, svoje prepoznavanje, sticao je i našao u Likovnom studiju slikara Dragana Martinovića, a potom na Fakultetu likovnih umetnosti u Beogradu.
Zašto je Savić jedna od najmarkantnijih slikarskih figura srpskog slikarstva?
Zato što pripada jednom slikarskom pravcu koji obeležava kraj XX i početak XXI veka na ovim našim likovnim prostorima - poetskom realizmu. Njegova tema iščitavanja vremena i proces likovnog izražavanja u kome se on kreće jeste portretret kao dominanta u njegovom slikarstvu, tema koja je stara koliko i ljudska civilizacija, tema koja je prijemčiva samo izuzetnim umetnicima koji moraju posedovati i nešto što se danas naziva nadčulno i violentno. To Savić nesumnjivo poseduje i zato su njegovi portreti prave kompleksne psiho-fizičke, a na kraju i anatomske studije ljudskih lica, ljudskog trajanja i prolaznosti ovozemaljskoga.
Kao što je poznato, portreti su u antičkoj Grčkoj idealizovani, a umetnik je težio da lik približi savršenoj lepoti i harmoniji. Rimljani zatim usavršavaju izraz portretisanog i postižu izvesno savršenstvo u portretu, naročito u zidnom slikarstvu, mozaiku i skulpturi. U hrišćanskoj srednjevekovnoj umetnosti portret je tipiziran, sem kad su u pitanju likovi ktitora crkava i manastira ili vladara i članova njihovih porodica.
U drugoj polovini XIV veka u Evropi se, nošen novim vetrovima renesanse, ponovo pojavljuje portret i taj interes evropske umetnosti traje sve do kraja XIX veka, kada se, njegovom polovinom, pojavljuje fotografski aparat, a interes za slikarskim portretom lagano jenjava, da bi u drugoj polovini XX veka pa do danas skoro sasvim nestao kao ozbiljna likovna disciplina.
Damir Savić je slikar izuzetnog dara i hrabro se upustio u opasnu avanturu zvanu portret. Ljudsko lice je izvesno središte gde se sastaju vreme, duševno i duhovno stanje, karakter, ponašanje čoveka, ali i njegovo fizičko stanje, bolest i bol, mladost i radost. Ljudsko lice je i svojevrstan odnos objekta i umetnika, dva lica, jednog naspram drugoga i platna između. Tu se stvara i posebna veza koja se odražava kasnije na slici. Portretisanje je u suštini jedan kompleksan psiho-fizički postupak i sigurno može biti predmet ozbiljnih savremenih psiholoških istraživanja. Ove tendencije primetne su u Savićevom slikarstvu iako kod njega preovlađuje ona optimistička linija, poetska, koja ljudima, tj. portretima koje slika daje finu patinu trajanja. Njegovi likovi čuvaju u sebi svoju individualnost, a Savić ih ostavlja nasamo sa njihovim tajnama i shvatanjima. On jednom suptilnom lirskom notom ostavlja prostor osećaju da on zna šta se krije iza, ali to nenemetljivo upućuje gledaocu, štiteći tako taj neophodni misticizam ljudskog lika koji je zaustavljen u jednom trenu vremena i jednoj tački svog postojanja. Plemenitim koloritom i skromnim ambijentom u kome uprostoruje svoje portrete, Savić pokazuje visoku veštinu u vladanju slikarskim zanatom, ali i raskošan dar u služenju likovnim jezikom. Njegov umetnički rukopis je jedinstven; njegova sposobnost iščitavanja ličnosti i prepoznavanja tako tananih i duboko sklonjenih emocija je zadivljujući. Portret kao pristup slikarstvu jeste jedinstven i neponovljiv način likovnog izražavanja. Slikajući ljude i njihova lica Savić slika jedno vreme koje neumitno prolazi, ali zahvaljujući, između ostalog i njemu, ne nestaje. Savićevi portreti većinom su rađeni na malim formatima. Njegov odnos sa licima koje portretiše jeste time znatno olakšan. Njemu nisu potrebni dani i mnogobrojni susreti sa licem, a time su poetika i prožimanje temeljnije i dublje. Ovakva vrsta duhovnog skeniranja mu je svojstvena. To nije kroki. Ti portreti jesu stanja koja su svojstvena izuzetnim slikarima.
Savićevo slikarstvo ima i jednu drugu, manje poznatu dimenziju ovdašnjoj likovnoj javnosti – njegov pejsaž nadahnut prirodom, nedirnutom, koja traje. Ovde se oseti lirizam ruskih romantičara: Njekrasova , Puškina i naročito Ljermontova, zlatasto sivilo jeseni i zime. I samoća. Savić nalazi sebe u ovim prostorima jer tu obitava njegova umetnička ličnost. Ponekad se i sam u svojim odličnim autoportretima ovde pojavljuje kao kakva fatamorgana, ali ipak osećaji govore da mu je zapravo baš tu i mesto.
Žarko Dimić
|
65743 
